ကၽြန္ေတာ္လား....သာမန္လူတစ္ေယာက္ပါ....မနက္ဆုိရင္ေတာ့ သီခ်င္းေလးနဲ႕အိပ္ယာ ထတတ္တယ္.တစ္ခါတစ္ခါမွာအရမ္းလြမ္းတတ္တယ္.အေပါင္းအသင္းေတြကို အရမ္းမင္တတ္တယ္...
လြဲမွားေနတဲ့ ေျခလွမ္းမ်ား
ေၾသာ္...တေရြ႕ေရြ႕စားလာတဲ့အခ်ိန္မ်ားေအာက္ ငါဘာမ်ားျဖစ္လာျပီလဲ
ဆုိတဲ့အေတြးေတြက စိုးတထိတ္ထိတ္နဲ႕၀င္လာခဲ့ျပီ..
ဟုိးခပ္လွမ္းလွမ္းကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ရင္ပဲ
ဟုိးခပ္လွမ္းလွမ္းကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ရင္ပဲ
ဆူညံေနတဲ့ ျမိဳ႕ျပက ကားဟြန္းသံ လူသံေတြက
ကၽြန္ေတာ္ကို တဖန္ျပန္ေစာင္းၾကည့္ေသးတယ္...
ဒီလုိနဲ႕.....ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္.....
ေျခလွမ္းရဲ႕ ဦးေဆာင္ရာေနာက္မွာ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးဟာလည္း
ကၽြန္ေတာ္ကို တဖန္ျပန္ေစာင္းၾကည့္ေသးတယ္...
ဒီလုိနဲ႕.....ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္.....
ေျခလွမ္းရဲ႕ ဦးေဆာင္ရာေနာက္မွာ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးဟာလည္း
ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႕ လုိက္ပါခဲ့ပါေလေရာ...
လူ႕သက္တမ္းရဲ႕ သုံးပုံတစ္ပုံအလြန္က
ရာစုေဟာင္းေတြမွာ အေကာင္းမျဖစ္ခဲ့သလုိ ရာစုသစ္ေတြဆီကိုလည္း
ေယာင္လုိ႕ေတာင္ မမွန္းၾကည့္ရဲေသးဘူး...
ေလလြင့္ေနတဲ့ စြန္ေလးလုိ
လူ႕သက္တမ္းရဲ႕ သုံးပုံတစ္ပုံအလြန္က
ရာစုေဟာင္းေတြမွာ အေကာင္းမျဖစ္ခဲ့သလုိ ရာစုသစ္ေတြဆီကိုလည္း
ေယာင္လုိ႕ေတာင္ မမွန္းၾကည့္ရဲေသးဘူး...
ေလလြင့္ေနတဲ့ စြန္ေလးလုိ
ပဲ့ထိန္းရာ ေလႏွင္ရာ
ေကာင္းကင္ထက္မွာ တလူလူေတာ့ လႊင့္တက္ေနေလရဲ႕...
ဒါေပမယ့္
ေကာင္းကင္ထက္မွာ တလူလူေတာ့ လႊင့္တက္ေနေလရဲ႕...
ဒါေပမယ့္
ငါဟာ ဘာမွမဟုတ္ေသးပါလား ဆုိတဲ့အေတြးေလးသာ
ေခါင္းထဲမွာ ေရးေတးေတး က်န္ခဲ့တယ္...
ဘာလုိလုိနဲ႕...၀င္ကစြပ္ေကာင္လုိပါပဲ...
သူမ်ားခႏၶာအငွားနဲ႕ အသက္ဆက္ေနရတဲ့ ဘ၀ကို ျပန္လက္ခံရေတာ့မယ္...
တကယ္ေတာ့ ခံယူခ်က္ အေတြးအေခၚမတူတဲ့လမ္းေတြေပၚမွာ
ေလွ်ာက္ရတာ ပင္ပန္းလြန္းလွပါတယ္..
တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ့ ငါဆုိတာ ငါမွန္းေတာင္မသိေလာက္ေအာင္ပါပဲ...
အာဃာတေတြ အျငိဳးေတြမရွိဘဲနဲ႕
မင္းဘာေကာင္လဲ ငါဘာေကာင္လဲ ဆုိတဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းဆီကေန
ေျပးထြက္ခ်င္လုိက္တာ...
တစ္ကယ္ေတာ့
ေခါင္းထဲမွာ ေရးေတးေတး က်န္ခဲ့တယ္...
ဘာလုိလုိနဲ႕...၀င္ကစြပ္ေကာင္လုိပါပဲ...
သူမ်ားခႏၶာအငွားနဲ႕ အသက္ဆက္ေနရတဲ့ ဘ၀ကို ျပန္လက္ခံရေတာ့မယ္...
တကယ္ေတာ့ ခံယူခ်က္ အေတြးအေခၚမတူတဲ့လမ္းေတြေပၚမွာ
ေလွ်ာက္ရတာ ပင္ပန္းလြန္းလွပါတယ္..
တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ့ ငါဆုိတာ ငါမွန္းေတာင္မသိေလာက္ေအာင္ပါပဲ...
အာဃာတေတြ အျငိဳးေတြမရွိဘဲနဲ႕
မင္းဘာေကာင္လဲ ငါဘာေကာင္လဲ ဆုိတဲ့ အသိုင္းအ၀ိုင္းဆီကေန
ေျပးထြက္ခ်င္လုိက္တာ...
တစ္ကယ္ေတာ့
ငါေလ မွားမွန္းမသိမွားခဲ့တာပါ...
ဒါေပမယ့္လည္း....ငါဆက္ေလွ်ာက္ရအုံးမယ္....
ဘယ္အခ်ိန္ေတြအထိ ငါဆက္ေလွ်ာက္ရအုံးမလဲ ငါမသိဘူး....
'' ေျခလွမ္းေတြမွာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြေတာ့ မဲ့ေနေလရဲ႕.....
ငါ....ဆိုတဲ့အတၱဆီကေန ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ေနရာယူေနေလရဲ႕........''
....................................................................................
...................................................................................
" အုိ...အသင္ေလာကၾကီး.......သင္သာတတ္ႏုိင္ခဲ့ရင္....
ျငိမ္းခ်မ္းေသာ ကမၻာဆီ ေျခလွမ္းေတြကို ဦးတည္ခြင့္ေပးပါ...
လြဲမွားေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြကို ျပင္ဆင္ခြင့္ေပးပါ..
ေျခလွမ္းတုိင္းမွာ ယုံၾကည္မွဳအျပည့္ေပးပါဗ်ာ....''
ဒါေပမယ့္လည္း....ငါဆက္ေလွ်ာက္ရအုံးမယ္....
ဘယ္အခ်ိန္ေတြအထိ ငါဆက္ေလွ်ာက္ရအုံးမလဲ ငါမသိဘူး....
'' ေျခလွမ္းေတြမွာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြေတာ့ မဲ့ေနေလရဲ႕.....
ငါ....ဆိုတဲ့အတၱဆီကေန ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ ေနရာယူေနေလရဲ႕........''
....................................................................................
...................................................................................
" အုိ...အသင္ေလာကၾကီး.......သင္သာတတ္ႏုိင္ခဲ့ရင္....
ျငိမ္းခ်မ္းေသာ ကမၻာဆီ ေျခလွမ္းေတြကို ဦးတည္ခြင့္ေပးပါ...
လြဲမွားေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြကို ျပင္ဆင္ခြင့္ေပးပါ..
ေျခလွမ္းတုိင္းမွာ ယုံၾကည္မွဳအျပည့္ေပးပါဗ်ာ....''
Posted at 11:05 PM | Labels: ခံစားမွွွွွွွွွွွွွဳ |
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 ေယာက္ကေတာ့ ဒီလုိျမင္တယ္...:
ကဗ်ာေလး ေကာင္းတယ္ ၊၊
လိုအင္ေတြျပည့္၀ပါေစဗ်ာ..
အားေပးလ်က္..
Ko thu, don’t be downhearted.
Stop your weeping.
Although we were caught unawares, we should nurture strength again.
We must take the initiative to hold privilege.
We must be astute to stand upright throughout our lives.
Hey you and I are of the same idea.
Don’t accept repentance.
We should not think our grievance again.
We must challenge our future without cowardly.
Fight our fate.
OK?
Post a Comment